Bir insan ne kadar okumuş olursa olsun, eğer karakter sahibi degilse, taşıdığı bilgi yük olmaktan öteye gitmez. Çünkü bilgi ancak vicdanla, adaletle, merhametle birleştiğinde anlamlıdır. Bugün üniversite diplomasi olan kibirli, paragöz, çıkarcı insanlar var. Makam sahibi ama güven vermeyen, konuşmasını bilen, ama sözünde durmayan insanlar var. Bunların eksikliği ne eğitimde ne de zekâda, eksik olan karakteridir.

Karakter bir insanın iç terazisidir. Doğruyla yanlışı, haramla helali, hakla haksızlığı ayıran pusuladır. O pusula bozuksa, insan hangi okulu bitirmiş olursa olsun, gittiği yol karanlıktır. Eğitim insana bilgi verir, unvan kazandırır. Ama karakter insana vicdan, dürüstlük, sorumluluk ve insanlık kazandırır. Eğer bir insanda karakter yoksa, eğitim onun için sadece bir maskedir.

Düşünün; çok iyi bir doktor ama rüşvet alıyor, çok okumuş bir yönetici ama çalışanlarına zulmediyor. Bunlar eğitimli ama karakter yoksunu insanlardır. Bilgiyi kötülük için kullanan bu insanlar, toplum için en büyük tehdittir. Gerçek eğitim; sadece tarih matematik, ya da yabancı dil öğrenmekle olmuyor, önce insan olmayı öğrenmeli.

Bir baba, çocuğuna sadece “oku” dememeli, adam ol demeli. Çünkü eğitimle kazanılan bilgi, karakterle yoğrulmazsa ileride tehlikeli bir hale gelebilir. Ben hayatta en çok, karakterli ama imkânı olmayan insanlara saygı duydum. Belki bir okul bitirmemiştir ama sözü senettir. Belki büyük işler yapmamıştır, ama bir yetimin başını oksamıştır. Çünkü karakter gorünmez ama hissedilen en büyük erdemliktir.

Burada anlatmak istediğim değerlerden biride bu dur. Diploma duvara asılır, karakter ise insanın alnına yazılır. Ve unutmayalım ki: Eğitimli bir zalim, cahil bir zalimden daha tehlikelidir.