Toplum dediğimiz yapı, sadece yollardan, binalardan ya da yasalardan ibaret değildir. Asıl olan; insanı inşa etmektir. İşte o inşa sürecinin baş mimarı kadınlardır. Şöyle ki; bir çocuk dünyaya gelir, ilk sesi annenin kalbinde yankılanır. İlk sözü ondan duyar, ilk sevgiyi onun kucağında tanır.

O küçük bedene sabrı, merhameti, vicdanı ve onuru aşılayan ise kadındır. Eş olur, dost olur, öğretmen olur, komşu olur. Hangi rolde olursa olsun, hep birleştirici onarıcı ve toparlayıcıdır. Toplumun sesi kısıldığında kadın konuşur, haksızlık varsa karşı durur. Savaşın ortasında çocuğun saçlarını tarayacak kadar güçlü, barışın ortasında adalet isteyecek kadar bilinçlidir.

Kadın sadece evin değil, ahlakın, eğitimin ve vicdanın taşıyıcısıdır. Kadın üretir, öğretir, besler ve büyütür. Bir nesil büyütmekle kalmaz; bir milletin geleceğini şekillendirir. Bu yüzden kadın sadece bir birey değil, toplumun ta kendisidir. Ve toplumun asıl mimarı, kalem tutan, ekmek yoğurun, ağıt yakan, dua eden, gülen ve mücadele eden kadındır.

İnsanı yoğuran, büyüten, yola koyan, çoğu zaman sessizce perde arkasında duran kadındır. Kadın evi yönetmekle kalmaz, bize hayatı öğretir. Bir sofrada hem yokluğu, hem şükrü tattırır. Bir gecede hem korkularımızı sarar, geleceğimize umut eker. İşte o yüzden kadınlar geleceğimizin gerçek mimarlarıdır.