Bizler birer emekliyiz…
Ne evimiz var ne de arabamız. Her ay maaş yatar yatmaz başlıyor hesap kitap. Önce kira sonra elektrik, şu, doğalgaz. Sonra akşam pazarından birkaç temel ihtiyaç. Geriye kalan olursa ne olursa olsun yaşamaya çalışıyoruz. Emekli maaşı geliyor ama durduğu gibi durmuyor. Hemen hemen yarısından çoğu kiraya gidiyor. Geriye kalan cüzi bir parayla da bir ay boyunca yarı aç, yarı tok geçinmeye çalışıyor bu insanlar.

İnsan gençken emekli olurum biraz dinlenirim diye hep hayal kurar. Bizlerinde hayalinde hep o vardı, ama hiç böyle bir emeklilik hayal etmemiştik. Eskiden maaş günü geldi mi, pazara gönül rahatlığıyla giderdik. Sebze ve meyvenin fiyatına bakmazdık. Herkesin evinde bereket vardı, azla yetinir ama insanca yaşamamıza yeterdi.

Kış gelince herkes odunu nu, kömürünü alır, sobalar kurulur evler sıcacık olurdu. Şimdiyse insanlar doğalgazı açmaya korkuyor. Her ay faturalar geldiğinde emeklinin içi buz kesiyor. İnsanlar emekli olduklarında kahvehanelerde oturur, arkadaşlarıyla sohbet ederdi. Şimdi o da lüks oldu.

Her ay maaş yatar yatmaz emeklinin hesap kitap başlıyor. Çünkü cebinde para yok, artık geçinemiyor. Kiraya %65 zam yapılıyor ama iş emekliye gelince %14 veriliyor, bunu anlamak mümkün değil. Yetkililer artık sesimizi duysun istiyorum. Bizler hala ayaktaysak, bu ülkenin geçmişinde bizlerin emeği var.

Ve diyorum ki!
Bu yazdıklarım sadece benim değil, milyonlarca emeklinin hikayesidir.