Okumasını bilemedik!

Pek çok şeyde olduğu gibi, biz okumayı da yanlış anladık. Ne yazık ki sevdirmediler bize, okumak için önce sevmeyi öğretmediler. Zamanla seversin diyenler içimizdeki azıcık sevgi vardi onu da öldürdüler. Artık okuma özürlü bir toplum haline geldik, zorunlu olmadıkça okumuyoruz. Okumanın adını bile “zorunlu eğitim” koydular ve sonunda “sorunlu eğitim” haline geldi.

Zorla okuduğumuz gereği gibi anlaşılmıyor, anlaşılmayan şeylerinde faydası olmuyor. Çünkü okumasını bilmiyoruz. Üniversiteler bitirdik mevki makam sahibi olduk, ciltler dolusu kitaplar okuduk, ama Yüce Allah’tan bize indirilen Kitab’ı bir kere olsun açıp okumadık. Okuduk diyenlerimiz de sadece lafzını okudu. Kuran’ı defalarca hatmettik, fakat hatim sayılmaz diye zahmet edip de mealini ve okumadık. Hatta O Yüce Kitabın ne demek istediğini ne acıdır ki, merak bile etmedik.

Okumanın ne demek olduğunu anlayamadık.
Herşeyin yalnızca okumayla öğrenileceğini zannettik. Hayatın bizzat kendisinin öğretmen olduğunu anlatmadılar bize, oysaki hayat en iyi öğretmendi. Konuşmayan, nutuk çekmeyen, daldığımız derin uykudan uyandıran, doğruyu ve yanlışı en yalın haliyle görmemizi sağlayan, gerçek bir öğretmen.

Okumasını bilmiyoruz. Okumanın yazılanları okumak olduğunu zannediyoruz. Bazı şeylerin okuyarak değil yaşayarak öğrenileceğini fark edemedik bir türlü. Mesela sevgiyi, açlığı, yokluğu ve daha pek çok duyguyu okutarak öğretmeye kalktılar bize. Oysa ki; “balın tadını ancak bal yiyenler bilir.” Okuyarak sadece bilgi edindik, okuduklarımızın ne hazzını aldık, ne de hissini yaşayabildik.

Daha çok bilgi sahibi olalım diye, bize sürekli olarak okumaya zorladılar. Oysaki kitaplar ilmin kendisi değil, bilginin taşıyıcılarıdır. Ne yazık ki kendi değerinin farkında olmayan, okuduklarından hiçbir şey anlamayan ve anladıklarını da uygulamayan insanlar olduk. Halbuki, kendini bilmeyen insan, vatana, millete faydası olmadıktan sonra ciltler dolusu kitap okusa neye yarar.