Aile çocuğun ilk öğretmenidir

Bilenler bilir, eskiden mahkemelerde “iyi hal” indirimi vardı. Cinayetmi işledin, giy takım elbisenin birde kravat tak, kaç ay ve yıl al indirimini, ohh ne güzel. O bir katil eşini öldürmüş desenizde boşuna. “Baksanıza ne kadar temiz giyinmiş, üstelik yüzündede masum bir ifade var!” Evet maalesef eskiden böyleydi. O mahkum cezaevinden çıktığında aynı suçu bir daha işliyor ve yeniden cezaevine gönderiliyordu.

Çok şükür şimdiki hakimlerimiz bu konuda daha titiz davranarak adil kararlar veriyorlar. Çevremiz “ruhu bozuk” insanlarla dolu, bu yüzden birbirimize güvenemiyoruz, günden güne yalnızlaşıyoruz. Oysa insanlar sosyal yaşama, yani bir arada yaşamaya muhtacız. Hepimizin anne, baba, kardeşlerimiz var. Şimdilerde kaç çekirdek aile tanıyorsunuz? Etrafınızda böyle kaç ev var? Sayılar azalıyor, azaldıkça da toplumumuz bir uçuruma doğru gidiyor.

Bir kere aile dağıldı mı hiçbir dayanağı kalmaz ve kısa sürede çöker. Anne, baba çocuğunun ilk öğretmenidir. Toplum kurallarını ve birlikte yaşamayı onlardan öğrenir. Bu eskilerde böyleydi. Zamanımızda çocuklar bakıcılara ya da kreşlere veriliyor. Televizyon, akıllı telefon ve bilgisayarın esiri durumundalar. Ne anne, baba ebeveyniklerini, ne de çocuklar çocukluklarını yaşayabiliyor.

Oysa çocuk hamurdur! Bu hamur anne ve babanın elinde yoğrulur. Öğretmen ise o hamuru işleyerek ondan güzel bir ekmek yapar. Günümüzde bu hamur karılmıyor artık, bu iş başkalarının eline bırakılmış durumda. Bakıcınınn tek düşündüğü nasıl olsa işimi yaptım “akşam olsa da paramı alıp evime gitsem” diye düşünür. Onun ne sen ne de çocuğun umurunda olmaz.

Halbuki insanların en çok ihtiyaç duydukları sevgidir. Gerçek sevgiyi ise ancak aile verebilir. Sevgiden yoksun büyüyen çocuklar, ilerleyen yaşlarda güzelliklere karşı düşmanlık hissine kapılırlar. İşte o gün geldiğinde ise herşey için çok geç olur.

Ve diyorum ki!
Hayat aile’den öğrenilir. İyi eğitimli çocuklar, iyi eğiten anne babaların elinden çıkar.