İzyan Köyü dışında, geniş bir yeşil alan içinde,

“göze” dediğimiz bir su kaynağı vardı.

Kaynaktan beslenen su birikintisinin hemen yanı başında ise kurumuş bir dilek ağacı…

Bu alanda piknik yapılır, dualar okunur,

dilek ağacına bez parçaları bağlanırdı.

Köylü şehre taşınmış, köyün yalnızlığı, çaresizliği ve üzerinde dolaşan,

Rahmetli İsmet Şimşek’in, huma kuşu türküsü,

adeta yükseklerden uçarak bilenlere köyün güzel günlerini hatırlatırdı.

Türkü, İsmet’in kardeşi Hıkkıl’a çayır biçerken hem güç verir, hem de efkarlandırırdı.

Anamın üvey anası, dedemin ikinci hanımıydı ve bu yalnız köyün de insanıydı.

Kasor köyüne her gidişimde, yoldan izlediğim ziyaret ağacı,

dallarına takılı bez parçalarıyla köyün kimsesizliğine tanıklığını haykırırdı sanki.

Köyden yetişen simalar arasında,

Rahmetli jokey Niyazi,

ufak tefek boyu ile at yarışlarının tartışmasız kralıydı…

Zabıta amiri Reşo dayı,

Bankacı Hayati Güneş ve

Bursa’ya yerleşip zengin olan iş adamlarımız…

Şimdi köyün, ziyaret alanı, yaz sıcağında gelip, nefes arayan insanların mekanı ve

adakların kesilip, pay edildiği bir yer olmuştur sanırım.

İzyan köyünü ve Ziyaret ağacını hatırlayanlara sağlık ve esenlik dilerim.

Ölmüşlerin ruhları şad olsun.