Gündelik dilimizde kullandığımız bazı ifadeler vardır ki, ilk bakışta sıradan görünürler. Ancak onları söylerken ses tonuna, bağlama ve söyleyenin ruh hâline dikkat ettiğimizde aslında koca bir hayatı özetlediklerini fark ederiz. “Öyle işte” de bu ifadelerden biridir. İki kelimeyle kurulmuş gibi görünür; ama arkasında büyük bir sessizlik, büyük bir anlam, bazen de koca bir hayatın hikâyesi gizlidir.

Bir dostunuz size içini döker, yaşadığı sıkıntıları, yorgunlukları anlatır. Siz merakla dinlersiniz, sonunda o derin bir nefes alır ve şöyle der: “Öyle işte.” Bu iki kelime, aslında anlatılmamış onlarca cümlenin yerine geçer. Çünkü insan bazen kelimelerle ifade edemediği duygularla boğuşur. Anlatmaya çalışsa da yetmez, bazen de anlatmaya mecali yoktur. İşte o noktada, “öyle işte” bütün yükü sırtlanır.

Bu sözün en belirgin özelliği, bağlama göre farklı anlamlar taşımasıdır. Bazen bir çaresizlik cümlesidir. Kişi yaşadığı zorluğu dile getirir, çözüm bulamaz ve omuzlarını silkip “öyle işte” diyerek pes eder.

 Bazen de bir umursamazlık maskesidir; içten içe fırtınalar koparken yüzünde aldırmaz bir tebessüm vardır. Bir başka durumda ise tam anlamıyla kabulleniştir. İnsan başına gelenleri değiştiremeyeceğini fark ettiğinde, direnmek yerine teslim olur. İşte bu teslimiyetin dili de çoğu zaman “öyle işte” olur.

Psikoloji açısından bakıldığında bu ifadenin bir tür savunma mekanizması olduğunu da söyleyebiliriz. İnsan, karşısındakine her şeyi açık açık anlatmak istemez. Kimi zaman yorgunluktan, kimi zaman da anlaşılmayacağı endişesinden… “Öyle işte” diyerek hem konuşmayı kısa tutar hem de duygusal bir perde arkasına saklanır. Bu yönüyle, söylenmeyenlerin çok daha fazla olduğu bir suskunluk ifadesidir.

Kültürel açıdan bakıldığında ise Türkçenin bu tür kısa ama yoğun anlamlı sözlerle dolu olduğunu görürüz. “Nasip”, “kısmet”, “dert işte”, “boş ver” gibi ifadeler, sadece birer kelime olmaktan çok, hayatın ta kendisini özetleyen derinliklere sahiptir. “Öyle işte” de aynı kategoridedir. Yalnızca gündelik dilin değil, bir toplumun ortak duygusunun aynasıdır.

Bir başka açıdan bakarsak, “öyle işte” aslında hayatın ta kendisinin bir özeti gibidir. Çünkü hayat da çoğu zaman tam anlamıyla anlatılamaz. Ne kadar uzun cümleler kursak da yaşadıklarımızın tamamını kelimelere dökmemiz mümkün değildir.

Mutluluklarımız, hayal kırıklıklarımız, kırgınlıklarımız, umutlarımız… Hepsini uzun uzun anlatsak da sonunda sözcükler yetersiz kalır. İşte o an dudaklarımızdan dökülen iki kelime, tüm anlatılmamışlıkların yerine geçer: “Öyle işte…”

Sonuç olarak, bu ifade iki kelimelik basit bir cümleden çok daha fazlasıdır. İçinde bir toplumun ruh hâlini, bireyin içsel çatışmalarını, suskunluklarını ve kabullenişlerini taşır. Gündelik dilde sıradan gibi görünen “öyle işte”, aslında bir insanın duygularının en yoğun haliyle dışavurumudur. Hayatı anlatmanın çoğu zaman mümkün olmadığını, bazen en güzel anlatımın suskunluğun içinde gizli olduğunu hatırlatır.

Belki de bu yüzden, hayatı tek cümlede özetlemek gerekirse, söyleyebileceğimiz en doğru ifade şudur: “Öyle işte…”