Vangölü Canavarı haberini (Düş mü, Gerçek mi?) ben yapmıştım, belki Van Denizi’nin bir köşesinde rastlamayı ummuştum Cano’ya ama saklandı yine.

Gelelim dijital gazetecilik programına.

Ben TİMEF Genel Başkanı Sayın Gürel’e ‘Anadolu Basının Babası’ diyorum hep.

Emeği ve katkısı çok.

Malum her şey dijitalleşti ve hızla dijitalleşmeye devam ediyor.

TİMEF bu anlamda çoğu geleneksel gazetecilikten gelen biz gazetecilerin geleceğine ışık olmaya devam ediyor.

Eğitim, ülkenin dört bir yanından gelen gazetecilere Ankara Hacı Bayram Üniversitesi İletişim Fakültesi Dekanı Prof. Dr. Ayşe Elif Emre Kaya ile Doç. Dr. Bahar Kayıhan ve Dr. Feyyaz Fırat tarafından verildi.

Gelenekselden dijitale evrilmeye devam ediyoruz.

Dedim ya TİMEF bu konuda bize çok önemli katkı veriyor.

Eğitimin son gününde hocalarımız tarafından düzenlenen atölye çalışması gazeteciliğin evrildiği noktayı daha da belirginleştirdi.

Yapay zekanın nasıl gazetecilik yapabildiğini ve nasıl haber yazabildiğini gördük.

Dört gruba ayrıldık ve her gruba dört adet ikili haber verildi. 

Bu ikili haberlerin hangisinin yapay zekâ tarafından, hangisinin bir gazeteci tarafından yazıldığı soruldu.

Zorlanmadık desem yalan olur, yapay zekâ oldukça başarılı ancak yazdığı haberde ruh yok, yavan ve tekdüze, başlık ve spotlarda hiç başarılı değil bence.

Üç gün süren bu eğitim bize çok şey kattı.

Başta TİMEF Genel başkanı Sayın Şakir Gürel olmak üzere emeği geçen herkese ve ev sahibi TİMEF Van Temsilcisi Sayın Rıdvan Can’a gönülden teşekkür ediyorum.

Ayrıca kadim dostlarım, Van’ın bana armağanları;

Sayın Mehmet Avcı’ya

Sayın İkram Kali’ye

Sayın Yusuf Ziya Cansever’e

Sayın Feyat Erdemir’e

Sayın Gülay Kuyucu’ya

Sayın Orhan Aşan’a

Sayın Ferhat Atacan’a

Sayın İbrahim İlhan’a minnettarım.

Beni hiç yalnız bırakmayan Sayın Davut Güleç’e ayrıca teşekkür ediyorum.

Bir Van anısı ile bitirmek isterim.

Benim dönemimde Emniyet Müdürlüğü Van’ın İskele Caddesindeydi.

İskele caddesi Türkiye’nin en uzun caddelerinden biridir, belki de en uzunu.

Vanlılar, üzerimde basın yeleği, sapsarı bir sakal, fotoğraf makinesi ve mavi gözlerle hep beni yabancı turist sandılar görev yaptığım sürece.

‘Okey Alman, necesen İngiliz?’ gibi takılmalara öylesine alışmıştım ki.

Emniyet Müdürlüğünde işimi tamamladım ve Beşyol’daki meydana dönmek için dolmuşa bindim.

Yanımda oturan tatlı Van şiveli yaşlı adam uzun uzun bana baktı.

Elimi cebime attım dolmuş parası vermek için.

Dolmuş ücreti 3,5 TL idi.

Adam beni Alman ya da İngiliz sanınca yardımcı olmak istedi.

Üç parmağını göstererek Van Two Three dedi ve 50 kuruşu ifade edebilmek için de baş parmağını katlayarak buçuk işareti yaptı.

Başımı salladım ve elimi göğsüme götürerek teşekkür ettim.

Memnun oldu.

Meydana geldiğimizde bağırarak, ‘son durak İngiliz… son durak’ deyince daha fazla dayanamadım ve kahkahayı patlattım.

Teşekkür ederim deyince, ‘vıyyy, bu Türkmüş’ dediğinde sarılmış katıla katıla gülüyorduk.

Van’a selam olsun.